Urteak joan urteak etorri, heteromonoa zen haurra autonomo bilakatu da. Ene, zenbat hazi den gure haurra! Iritsi da heldutasun aroa, momentu arte eusten ziguten sokak eten dira, erabakiak hartzeko garaia iritsi da. Gu geu gara geure buruaren jabe. Begiek ikusten dutenaz harago dagoenaz konturatzen hasten gara.
Hara! Ia gurasoak baino hobeto zaindu didaten horiei zerbait gertatzen zaiela dirudi. Gauzak ahazten zaizkie, oinez ibiltzerakoan arazoak dituzte, euren bila joatea atsegin dute. Autonomo izatetik berriz ere heteronomo izatera igaro dira. Orain berek behar gaituzte guztiei.
Ezin diegu bizkarrik eman, beren bizitzen bigarren haurtzaroan barneratu dira. Inoiz baino gehiago guztion indarrak batzea beharrezkoa da. Ez da inolaz ere lehen haurtzaroa bezain samurra; ez, gogorra da, baina erabakiak hartzea beharrezkoa da; guztion onurarako erabakiak. Erabaki gogorrak, inoiz ulertzera iritsiko ez direnak. Egoera zail horiei adarretatik heltzen diotenak bilakatzen dira ausart. Ihes egiteak ez du balio.