Aitaren herentzia da arraunzaletasuna. Arraunlari zargaldua izango da askorentzat aita; baina leziorik gabe irakatsi dit arraunzaletasuna –behintzat– sekula zaharkitzen ez den pasioa dela.
Aitak, dena den, ez ditu koloreak maite; arraunarekiko sentitzen du maite-sua. Tolosarra izanik, inoiz ez dit TAKeko –Tolosaldeako Arraun Kluba– urdinez edo arraunlari tolosarrez jositako tosta gorriko elastikorik jantzarazi. Bera ere beti neutral joan izan da Donostiako portura. Arranpako giroak oilo-ipurdia jartzen dio, arraunketaren burrunbak taupadak azkartzen dizkio, begiak dir-dir jartzen zaizkio arraunlariak lur jota ikustean; baina behin ere ez du sutsuki aldarri egingo traineru baten alde. Nolako enborra, halako ezpala dio esaerak. Hasiera batean hala zen, Oriora etorri nintzen arte.
Oraindik harrigarria egiten zaidan arren arraunlariak heroiak balira bezala tratatzea, gureak izatea, eta
estropadak denboraren orratzak gelditzeko adina garrantzia izatea; jarraitzaile fanatiko papera hartzen ari naiz.
Oporretan, talde gipuzkoar batek lehen aldiz Kontxa irabazi zuenean bezain pozik nengoen Oriok bigarren egin zuenean, edo zoriontsuago. Eta, tosta horretako grinak eta kemenak lehen aldiz kamiseta horia janztera eraman nau. Kontxan urduri egotera. Alai nahiz triste sentitzera. Koloreak aldarrikatzera.
Oraindik harrigarria egiten zaidan arren arraunlariak heroiak balira bezala tratatzea, gureak izatea, eta
estropadak denboraren orratzak gelditzeko adina garrantzia izatea; jarraitzaile fanatiko papera hartzen ari naiz.
Orio Gukak zu bezalako irakurleen babesa behar du tokiko informazioa euskaraz eta modu profesionalean lantzen jarraitzeko.
Izan Gukakide
Izan Gukakide