Etxean argindarra jarri nahi eta Iberdrolari deitu nion. Orduan deskubritu nuen alta euskaraz lortu nahi duenak bere buruaren botilero izan behar duela. Telefonoko zenbakiak zapaltzean Animo Irujo! esan behar dio batek bere buruari. Telefono atzean ditxosozko kantu txotxoloa entzun eta Hik egin dezaken, neska! Ikusi bestela niri gertaturikoa:
Iberdrola : Iberdrola dígame, le asiste XXX
Garbiñe: Arratsalde on, euskaraz dakien norbaitekin hitz egin al dezaket?
Iberdrola: piribiribi ribi ribi piribiribi…
Kanta makarrosoa erantzun bakartzat jaso eta hogei minutu luzez zain egon ondoren eskegi egin nuen. Arnasa sakon hartu, bota eta bigarren deiarekin jarraitu nuen. Beste hogei minutu alfer-alferrik. Hirugarren saiakera ere berdintsua izan zen, tamalez.
Hala ere, pazientziaz armaturik etorri nintzen lanetik egun hartan eta laugarren dei bat ere egin nuen. Eta horrenbesteko sufrikarioaren ondoren: euskaraz erantzun zidaten! Tantoa irabazi nuenaren zoramenaz esplikatu nion behar nuena. Iberdrolakoak dejada polit batekin erantzun zidan baina. Mutiltxo hark ez omen zituen altak bideratzen, lasai egoteko, hala ere, ziztu bizian jarriko ninduela beste sailekoekin.
Eta ezetz asmatu? Kasualitatea, noski, baina sail horretan euskaraz zekiena pixa egitera edo auskalo zertara alde egina zen. Inor ez omen zegoen euskaraz zekienik momentu hartan. Bi aukera paregabeak eskaini zizkidan orduan: tramitea gaztelaniaz egitea edo berriz ere odisea hasieratik hastea. Zer egin?
Egun horretan bi zulo hasi ziren nire baitan: ultzera bat urdailean eta dezenteko zuloa poltsikoan, telefono faktura ederra tarteko.
Eta bitartean argi gutxi euskararen bidean. Mundura ez ginen, euskaraz bizitzeko jaio, nonbait.
—2009ko azaroaren 25ean—