Azken aldiko zenbait gertaera triste ikusita, neure buruari hauxe galdetzen jardun naiz: zenbat aurreratu diagu, ba? Naturaren aurrean, alegia.
Gogoetak egiten ditudanean, garai bateko gure baserrietan genuen bizikera hartaz! Giro txarra bazen, ona bazen, uholdeak baziren, haizeteak baziren, elurteak baziren, jelateak baziren, argi-indarrik bazen ez bazen, beste inoren laguntzarik gabe moldatzen ginela.
Ez bi edo hiru laguneko familiak; zortzi, hamar, hamabi laguneko familiak; zaharrak eta ume txikiak tartean.
Ogia jango bazen, soroan garia erein behar zen. Katilukada esne hartuko bazen, ukuilura joan eta behiari esnea bildu behar izaten zitzaion.
Ez dut esan nahi, orain baino artistagoak ginenik, baizik eta geure saiakera derrigorrezkoarekin, nola moldatzen ginen.
Gaur egun, beste aukerak dauzkagu egokituak bizitzeko. Eta eskerrak horri. Baina bizi-bidea egokitua dugun heinean, prestatuta al gaude ezbeharrei aurre egiteko?
Ikusi besterik ez dago, argi-indarra falta zaigun aldi bakoitzean; aibala, orain nola prestatuko dugu bazkaria? Edo afaria? Kandelarik badugu etxean? Lourdestik ekarritakoren bat bai agian. Baina pospolorik? Orain, zigarroa erretzea galarazten ari diren honetan, txiskeroak ere gutxitzen ariko dira.
Bestalde, oraingo eraikuntza; solairu askoko horietan, goi samarrean bizi bazara, atera kontuak: igogailuaren botoiari alferrik emango diozu.
Begira, orain dela gutxi, Katalunia aldea nola egon den. Uste baino elur gehiago egin zuela, eta hainbeste mila biztanle, argindarrik gabe, ilunpean. Inongo herrialderik atzeratuena balitz bezala.
Errepideetako elurrak kentzeko bai, bazituzten tramankulu ikusgarriak. Garabiak ere bai,azken modelokoak. Baina, gasolindegietan ezin egin zerbitzurik, argindarraren faltan.
Horra, herrialde aurreratu bat hutsaren hurrengo bihurtzeko zorian. Hari batetik zintzilik bagaude, zenbat aurreratu dugu?
Hori guztia gutxi balitz, auto elektrikoak datoz.
Nikolas Zendoia
–2010eko maiatzaren 5ean–